Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2023

Σύναξις των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών Ασωμάτων και Ουράνιων Αγγελικών Ταγμάτων


Eις τον Aρχάγγελον Mιχαήλ.
Ἐβουλόμην σοι, Μιχαήλ, ᾄσμα πρέπον
ᾎσαι πρεπόντως, ἀλλ' ἄϋλον, οὐκ ἔχω.

Eις τον Aρχάγγελον Γαβριήλ.
Oρών Γαβριήλ Άγγελον χαράς μέγαν,
Σε μάλα χαίρω και πτερούμαι σω πόθω.

Ὀγδόη οὐρανίης κυδαίνει τάξιος Ἀρχούς.

Εἰς τὴν Σύναξιν τῶν ἐννέα Ταγμάτων,
Σεραφίμ, Χερουβίμ, Θρόνων, Κυριοτήτων, Ἐξουσιῶν, Ἀρχῶν, Δυνάμεων, Ἀρχαγγέλων καὶ Ἀγγέλων.

Ἐπάξιόν τι Ταγμάτων τῶν ἐννέα
Τὶς ἂν γόνος φθέγξαιτο μηνῶν ἐννέα;


Λειτουργικά κείμενα

Το «λαϊκό δικαστήριο» για τον Μπιλ Κλίντον στην Αθήνα

Μεταξύ των κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας που προγραμμάτισε το ΚΚΕ για την επίσκεψη του Μπιλ Κλίντον στην Αθήνα, σίγουρα η πιο πρωτότυπη ήταν η «δίκη» του αμερικανού προέδρου για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας...



Η αναγγελία της επίσκεψης του Αμερικανού προέδρου Μπιλ Κλίντον στην Αθήνα, στις 13 και 14 Νοεμβρίου 1999 (τελικά πραγματοποιήθηκε στις 19 και 20 Νοεμβρίου), ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά του ΚΚΕ και των οργανώσεων του. Μεταξύ των κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας που προγραμμάτισε, σίγουρα η πιο πρωτότυπη ήταν η «δίκη» του αμερικανού προέδρου για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ένα χάπενιγκ που διοργάνωσε στις 8 Νοεμβρίου στην πλατεία Συντάγματος η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ).

Ήταν ένα βροχερό δευτεριάτικο βράδυ, όταν χιλιάδες κόσμου συγκεντρώθηκαν στην εμβληματική πλατεία της πρωτεύουσας για να παρακολουθήσουν την ακροαματική διαδικασία. Παράγοντες της «δίκης» ήταν ο ηθοποιός Κώστας Καζάκος, που προήδρευσε του «Δικαστηρίου των Λαών», ο ηθοποιός Βασίλης Κολοβός που ανέλαβε χρέη εισαγγελέα και ο επίσης ηθοποιός Γιάννης Καλαντζόπουλος που ανέλαβε συνήγορος των κατηγορουμένων.

Κατηγορούμενοι ήταν ο Αμερικανός Πρόεδρος, Μπιλ Κλίντον, ο γ.γ. του ΟΗΕ Κόφι Ανάν, ο γ.γ. του ΝΑΤΟ Χαβιέ Σολάνα και οι 18 ηγέτες των κρατών που πήραν μέρος στην επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία. Ανάμεσά τους και ο έλληνας πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης.

Στο κατηγορητήριο που είχαν συντάξει οι «Δικηγόροι της Ειρήνης» και διάβασε ο Βασίλης Κολοβός, αναφερόταν μεταξύ άλλων: «Όλοι αυτοί κατηγορούνται για απρόκλητο επιθετικό πόλεμο, για βαρύτατο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, για τη γενοκτονία του γιουγκοσλαβικού λαού και για την τεράστια οικολογική καταστροφή που προκάλεσαν στην ευρύτερη περιοχή».

Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας και ανάλογα με την εξέλιξή της, οι συγκεντρωμένοι ξεσπούσαν σε συνθήματα, όπως «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», «Η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο» και «Αίσχος Αίσχος».

Μετά τη δίωρη ακροαματική διαδικασία, το δικαστήριο εξέδωσε την απόφασή του, που ήταν καταδικαστική για τους κατηγορουμένους. Σύμφωνα με την απόφαση, όλοι οι κατηγορούμενοι κρίθηκαν ένοχοι για τις κατηγορίες που τους απαγγέλθηκαν και αποφασίστηκε η παράδοσή τους «στην ανατρεπτική οργή και στην αγωνιστική αποδοκιμασία των λαών και στη χλεύη της Ιστορίας».

Ακολούθησε πορεία όλων των συμμετασχόντων στο χάπενινγκ προς την αμερικανική πρεσβεία, όπου οι επικεφαλής παρέδωσαν την ετυμηγορία.


Πηγή

Αλέκος Αλεξανδράκης

 Μεγάλος έλληνας ηθοποιός, που διακρίθηκε εξίσου στη μεγάλη και στη μικρή οθόνη. Γιος δικηγόρου από τη Μάνη, γεννήθηκε το 1928 στην Αθήνα...

Αλέκος Αλεξανδράκης (1928 – 2005)

Γιος δικηγόρου από τη Μάνη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1928 στην Αθήνα. Φοίτησε στα καλύτερα σχολεία της εποχής και μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία. Αγαπημένο του άθλημα ήταν η ξιφασκία και στα 15 του έγινε μέλος της εθνικής ομάδας.

Ένα χρόνο αργότερα μπήκε στη Σχολή Δοκίμων, θέλοντας να γίνει αξιωματικός του Ναυτικού. Μία παράσταση, όμως, του Κάρολου Κουν, με πρωταγωνίστρια την Έλλη Λαμπέτη, του άλλαξε τη ζωή. Αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στο Βασιλικό Θέατρο και πέρασε πρώτος. Ο Δημήτρης Χορν ήταν τόσο σίγουρος για το ταλέντο του Αλέκου, που είχε στοιχηματίσει για την επιτυχία του.

Τον καιρό εκείνο, η Κατερίνα (Ανδρεάδη) έψαχνε για έναν «ζεν πρεμιέ», για το έργο «Φθινοπωρινή Παλίρροια». Ο νεαρός ηθοποιός την επισκέφτηκε με λουλούδια στο σπίτι της μαζί με την Άννα Συνοδινού και πήρε το ρόλο. Έκανε τα πρώτα του βήματα στο θεατρικό σανίδι στις 9 Ιουλίου 1949 και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις σε κριτικούς και κοινό. «Παρουσιάστε όπλα. Επιτέλους, ένας εραστής στο ελληνικό θέατρο», έγραψε χαρακτηριστικά ο Αιμίλιος Χουρμούζιος στην Καθημερινή.

Εντύπωση έκανε και στον Φιλοποίμηνα Φίνο, ο οποίος του πρότεινε να παίξει στον κινηματογράφο. Την ίδια, κιόλας, χρονιά έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη, με την ταινία «Δύο κόσμοι», σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Γρηγορίου. Ακολούθησαν αμέτρητες άλλες, και όλοι συμφωνούσαν πως επρόκειτο για έναν μεγάλο ηθοποιό και τον μεγαλύτερο γόη της εποχής. Η απήχησή του στον γυναικείο πληθυσμό ήταν άνευ προηγουμένου.

Στη γοητεία του είχε υποκύψει πρώτη η Έλλη Λαμπέτη. Ο δεσμός τους, όμως, δεν κράτησε πολύ, καθώς ο Αλεξανδράκης προτίμησε να ακολουθήσει την Κατερίνα σε μία περιοδεία. Στο Σουδάν γνώρισε την πρώτη του γυναίκα, Μαρτζ Βάλβη, με την οποία παντρεύτηκε λίγο αργότερα στην Αθήνα. Ο γάμος τους κράτησε τρία χρόνια, όσο κι αυτός με την Κλοντ Σαμπαντού, μια πανέμορφη Γαλλίδα.

Το 1956, παντρεύτηκε την ηθοποιό Αλίκη Γεωργούλη. Μαζί ανέβασαν στο θέατρο «Γκλόρια» της Πλατείας Αμερικής, το «Πικνίκ», ενώ συμμετείχαν σε πορείες ειρήνης και δημοκρατικά συλλαλητήρια. Όμως, ύστερα από τέσσερα χρόνια χώρισαν. Ο τέταρτος γάμος του ήταν με την ελβετίδα Βερένα Γκάουερ. Στα πέντε χρόνια που κράτησε ο γάμος τους απέκτησαν δύο παιδιά. Το 1969 γνώρισε τη Νόνικα Γαληνέα και την ερωτεύτηκε βαθιά. Παρότι αυτή η σχέση κράτησε 21 ολόκληρα χρόνια, δεν παντρεύτηκαν ποτέ.

Εκτός από την ιδιότητα του θιασάρχη, που ξεκίνησε το 1956 και κράτησε τουλάχιστον 35 χρόνια, ο Αλέκος Αλεξανδράκης σκηνοθέτησε θεατρικά έργα, αλλά και ταινίες, όπως ο «Θρίαμβος» (1960) με τον Καρύδη-Φουκς και η «Συνοικία το όνειρο» (1961), που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αλλά η προβολή της απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία της εποχής.

Συνεργάστηκε με λαμπερές πρωταγωνίστριες, όπως τη Μελίνα Μερκούρη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη Τζένη Καρέζη, τη Μάρω Κοντού και τη Ζωή Λάσκαρη.

Συνολικά, πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 75 κινηματογραφικές ταινίες, από τις οποίες ξεχωρίζουν: «Ο βαφτιστικός», «Στέλλα», «Το νησί των γενναίων», «Ραντεβού στην Κέρκυρα», «Δεσποινίς Διευθυντής», «Δάκρυα για την Ηλέκτρα», «Όμορφες μέρες», «Η κόμισσα της Κέρκυρας», «Η Μαρία της σιωπής», «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», «Τα παιδιά της Χελιδόνας» και πολλές ακόμα.

Στο θέατρο ερμήνευσε τους σημαντικότερους ρόλους. Μεταξύ των παραστάσεων στις οποίες πρωταγωνίστησε και άφησαν εποχή, είναι: «Παράξενο Ιντερμέτζο», «Ταξίδι της μέρας μέσα στην νύχτα», «Ήταν όλοι τους παιδιά μου», «Μαντάμ Μπάτερφλαΐ», «Η γυναίκα με τα μαύρα», «Τέσσερα δωμάτια με κήπο», «Έγκλημα και τιμωρία», «Τα μεγάλα χρόνια», «Ο γλάρος».

Στην τηλεόραση έπαιξε στον «Παράξενο Ταξιδιώτη», τον «Γιούγκερμαν» και τους «Μυστικούς Αρραβώνες».

Το 1994 ανέβασε με τη Μιμή Ντενίση, τον «Θείο Βάνια» και δύο χρόνια αργότερα επέστρεψε στο Εθνικό, απ’ όπου είχε ξεκινήσει. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δίδασκε υποκριτική στο Εργαστήρι του Διαμαντόπουλου, ενώ το 2001 ο τότε Πρόεδρος της ΔημοκρατίαςΚωνσταντίνος Στεφανόπουλος, του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής για την προσφορά του στην τέχνη.

Πέθανε στις 8 Νοεμβρίου του 2005, έπειτα από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο.

Φιλμογραφία

  • Χειροκροτήματα (1944)
  • Δυο κόσμοι (1949)
  • Εκείνες που δεν πρέπει να αγαπούν (1951)
  • Μια νύχτα στον Παράδεισο (1951)
  • Η Αγνή του λιμανιού (1952)
  • Ο βαφτιστικός (1952)
  • Εύα (1953)
  • Οι ουρανοί είναι δικοί μας (1953)
  • Κατρακύλισμα (1955)
  • Κόκκινα τριαντάφυλλα (1955)
  • Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο (1955)
  • Στέλλα (1955)
  • Το οργανάκι του Αττίκ (1955)
  • Η άγνωστος (1956)
  • Η θυσία της μάνας (1956)
  • Το κορίτσι με τα παραμύθια (1956)
  • Λατέρνα φτώχεια και γαρύφαλλο (1957)
  • Μπάρμπα-Γιάννης ο κανατάς (1957)
  • Το αγοροκόριτσο (1959)
  • Το νησί των γενναίων (1959)
  • Έγκλημα στα παρασκήνια (1960)
  • Είμαι αθώος (1960)
  • Ραντεβού στην Κέρκυρα (1960)
  • Το κλωτσοσκούφι (1960)
  • Μάνα μου τον αγάπησα (1961)
  • Συνοικία το όνειρο (1961)
  • Θρίαμβος (1962)
  • Ένα κορίτσι για δυο (1963)
  • Ίλιγγος (1963)
  • Η ψεύτρα (1963)
  • Χωρίς ταυτότητα (1963)
  • Δις διευθυντής (1964)
  • Η σωφερίνα (1964)
  • Το δόλωμα (1964)
  • Βρώμικη πόλη (1965)
  • Επιστροφή (1965)
  • Μια τρελή τρελή οικογένεια (1965)
  • Ο μετανάστης (1965)
  • Οι εχθροί (1965)
  • Αρτίστα (1966)
  • Δάκρυα για την Ηλέκτρα (1966)
  • Οι κυρίες της αυλής (1966)
  • Σύντομο διάλειμμα (1966)
  • Αυτή που δεν λύγισε (1968)
  • Μια Ιταλίδα απ' τη Κυψέλη (1968)
  • Οικογένεια Χωραφά (1968)
  • Συννεφιασμένοι ορίζοντες (1968)
  • Η δίκη ενός αθώου (1969)
  • Νυφοπάζαρο (1969)
  • Ξύπνα Βασίλη (1969)
  • Στον ίλιγγο της ζωής (1969)
  • Τα δυο πόδια σ' ένα... παπούτσι! (1969)
  • Όμορφες μέρες (1970)
  • Δεν υπάρχουν λιποτάκτες (1970)
  • Ο τελευταίος αιχμάλωτος (1970)
  • Αήττητος (1971)
  • Αγάπησα έναν αλήτη (1971)
  • Για μια χούφτα τουρίστριες (1971)
  • Παπαφλέσσας (1971)
  • Η κόμισσα της Κέρκυρας (1972)
  • Ιπποκράτης και Δημοκρατία (1972)
  • Η Μαρία της σιωπής (1973)
  • Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο (1980)
  • Τα παιδιά της χελιδόνας (1987)
  • Το φως που σβήνει (2000)
  • Μια μέρα τη νύχτα (2001)

Θεατρικά

  • Η κυρία δε με μέλλει (1949)
  • Βολπόνε ή Η αλεπού (1949)
  • Έντα Γκάμπλερ (1949)
  • Μάγδα (1949)
  • Οι κατακτηταί (1949)
  • Μαντάμ Σουσού (1949)
  • Ο αρχισιδηρουργός (1949)
  • Περάστε την 1η του μηνός (1949)
  • Μονσεράτ (1951)
  • Ιππόλυτος (1953)
  • Ο βασιλιάς και ο σκύλος (1953)
  • Οι αντίζηλοι (1954)
  • Ο δρόμος του ποταμού (1954)
  • Ιππόλυτος (1954)
  • Ορέστεια (1954)
  • Το αστέρι της Σεβίλλης (1954)
  • Ερωτικά τεχνάσματα (1954)
  • Κολόμπ (1955)
  • Εκάβη (1955)
  • Ιππόλυτος (1955)
  • Μαρία Στούαρτ (1955)
  • Άμλετ (1955)
  • Στρατηγήματα εραστών (1956)
  • Ο έρωτας των τεσσάρων συνταγματαρχών (1956)
  • Νύχτα στη Μεσόγειο (1958)
  • Λεοκάντια (1958)
  • Το παιχνίδι του θανάτου (1968)
  • Σλουθ (1970)
  • Τεσσέρα δωμάτια με κήπο (1971)
  • Πρόσεξε το σκαλοπάτι (1972)
  • Η δίκη των φακέλλων (1974)
  • Ο γλάρος (1976)
  • Μερικοί το προτιμούν καυτό! (1978)
  • Πέπσι (1978)
  • Μάρτυς κατηγορίας (1979)
  • Ο άντρας της ζωής μου (1979)
  • Καινούργια σελίδα (1980)
  • Σουίτα για δύο (1981)
  • Μια σταθερή σύζυγος (1982)
  • Ήταν όλοι τους παιδιά μου (1985)
  • Παράξενο ιντερμέτζο (1985)
  • Όποιος γελάσει τελευταίος (1986)
  • Ευαίσθητη ισορροπία (1986)
  • Πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας (1988)
  • Φήμες (1989)
  • Madame Butterfly (1990)
  • Η κυρία του Μαξίμ (1991)
  • Σαλόνικα (1998)

Τηλεοπτικά

  • Παράξενος ταξιδιώτης (1972, ΕΙΡΤ)
  • Χωρίς ανάσα (1973, ΕΙΡΤ)
  • Γιούγκερμαν (1976, ΥΕΝΕΔ)
  • Μυστικοί αρραβώνες (1979, ΥΕΝΕΔ)
  • Οι πρωταγωνιστές (1981, ΥΕΝΕΔ)
  • Το ξενοδοχείο (1981, ΥΕΝΕΔ)
  • Ξενοδοχείο Αμόρε (1990, MEGA)
  • Ο χαρτοπαίχτης (1990, ΕΤ1)
  • Ο φόβος (1991, ΕΤ-2)
  • Τμήμα ηθών: Επικίνδυνο βελούδο (1992, ΑΝΤ1)
  • Ανατομία ενός εγκλήματος: Αδιέξοδο (1993, ΑΝΤ1)
  • Ανατομία ενός εγκλήματος: Ο κυνηγός (1993, ΑΝΤ1)
  • Ανατομία ενός εγκλήματος: Το τίμημα 1993, ΑΝΤ1)
  • Πάθος (1993, ΕΤ-1)
  • Τμήμα ηθών: Ο παραχαράκτης (1993, ΑΝΤ1)
  • Ανατομία ενός εγκλήματος: Γόρδιος δεσμός (1994, ΑΝΤ1)
  • Οι δικηγόροι της Αθήνας (1994, STAR)
  • Παντρεμένοι... ανύπαντροι (1994, MEGA)
  • Η φυλή των ανθρώπων (1995, ΕΤ1)
  • Η αίθουσα του θρόνου (1998, MEGA)
  • Κόκκινος κύκλος : Ο επισκέπτης (2000, ALPHA)
  • Να με προσέχεις (2000, MEGA)
  • Ταξίμ (2000, ΕΤ1)

Βιντεοταινίες

  • Παράξενη συνάντηση (1986)
  • Ο ένας για τον άλλο (1987)
  • Αντίστροφη πορεία (1987)
  • Η εκδίκηση του πατέρα (1989)
  • Ο χαρτοπαίχτης (1990)

Πηγή

Το Πραξικόπημα της Μπυραρίας

 Ως «Πραξικόπημα της Μπυραρίας» έμεινε στην ιστορία η προσπάθεια του Αδόλφου Χίτλερ να καταλάβει την εξουσία στη Γερμανία το διήμερο 8 και 9 Νοεμβρίου 1923.

Ως «Πραξικόπημα της Μπυραρίας» έμεινε στην ιστορία η προσπάθεια του Αδόλφου Χίτλερ να καταλάβει την εξουσία στη Γερμανία το διήμερο 8 και 9 Νοεμβρίου 1923. Το πραξικόπημα απέτυχε παταγωδώς, αλλά έκανε γνωστό τον εμπνευστή του, τόσο εντός, όσο και εκτός Γερμανίας.

Τη δεκαετία του '20 η πολιτική κατάσταση στη χώρα ήταν εύθραυστη, αν όχι χαοτική. Η λεγόμενη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» ήταν δέσμια των άκρων, με κύριο χαρακτηριστικό της την ακυβερνησία. Η Γερμανία ήταν η μεγάλη ηττημένη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και οι νικητές πίεζαν για την καταβολή των πολεμικών επανορθώσεων, σε μία περίοδο που ο πληθωρισμός και η ανεργία «βασίλευαν». Τις τύχες της Γερμανίας διαφέντευε ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Φρίντριχ Έμπερτ.

Ο πρώην λοχίας Άντολφ Χίτλερ ζούσε στο Μόναχο και ήταν επικεφαλής του ταχέως ανερχόμενου Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, που ήδη αριθμούσε 35.000 μέλη. Περιφερόταν από μπυραρία σε μπυραρία και στους λόγους του τόνιζε συνεχώς την προδοσία των πολιτικών στην ήττα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1923 ανακοίνωσε μια σειρά διαδηλώσεων για τις επόμενες μέρες, στις οποίες θα έπαιρναν μέρος και άλλες ακροδεξιές οργανώσεις της Βαυαρίας.

Η εξαγγελία του Χίτλερ θορύβησε τον συντηρητικό πρωθυπουργό της Βαυαρίας, Έουχεν Ρίτερ φον Νίλινγκ, ο οποίος κήρυξε το κρατίδιο σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και διόρισε μία τριμελή επιτροπή από τοπικούς αξιωματούχους με έκτακτες εξουσίες. Την αποτελούσαν ο Γκούσταβ φον Καρ, ο Συνταγματάρχης της Αστυνομίας Χανς φον Ζάισερ και ο Στρατηγός Ότο φον Λόσοφ.

Ο Χίλερ και οι συνεργάτες του στο Κόμμα σχεδίαζαν να καταλάβουν την εξουσία πρώτα στο Μόναχο και στη συνέχεια να βαδίσουν κατά του Βερολίνου. Πρότυπό του η Μεγάλη Πορεία του Μουσολίνι προς τη Ρώμη, ένα χρόνο νωρίτερα. Η ευκαιρία τούς δόθηκε το βράδυ της 8ης Νοεμβρίου 1923. Στη μεγάλη μπυραρία του Μονάχου με το όνομα «Μπιργκερμπροϊκέλερ» είχαν συγκεντρωθεί 3.000 επιφανείς πολίτες της Βαυαρίας για να ακούσουν μία ομιλία του Γκούσταβ φον Καρ. Ανάμεσα στους παρευρισκομένους ήταν σχεδόν σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο του κρατιδίου, με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Νίλιγκ.

Μόναχο 1938: Ομιλία του Χίτλερ για τη 15η επέτειο του Πραξικοπήματος της Μπυραρίας

Ο Χίτλερ, με 600 επίλεκτα μέλη του κόμματός τους, αιφνιδιάζει τους συγκεντρωμένους στις 8:30 το βράδυ. Εισβάλει στην μπυραρία με παρατεταμένο το πιστόλι του και πυροβολεί μια φορά προς την οροφή. Στη συνέχεια ανεβαίνει σε μια καρέκλα και κραυγάζει: «Η εθνική επανάσταση βρίσκεται σε εξέλιξη. Οι κυβερνήσεις Βαυαρίας και Βερολίνου κατέρρευσαν. Σε λίγη ώρα θα σχηματίσουμε τη δική μας κυβέρνηση». Τον Χίτλερ πλαισίωναν ο Χέρμαν Γκέριγκ, ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ και ο Ρούντολφ Ες, ηγετικά στελέχη του Ναζισμού τα επόμενα χρόνια. Οι επιδρομείς κράτησαν ως ομήρους τους βαυαρούς πολιτικούς, ενώ ο Χίτλερ κλείδωσε σ' ένα δωμάτιο της μπυραρίας τους Καρ, Ζάισερ και Λόσοφ και τους απείλησε ότι να δεν ενωθούν με τους πραξικοπηματίες θα τους εκτελέσει.

Οι τρεις αξιωματούχοι υπέκυψαν. Επιστρέφοντας στη μεγάλη αίθουσα, το ανακοίνωσαν στους 3.000 παρευρισκόμενους και εξεφώνησαν θερμούς λόγους υπέρ του Χίτλερ. Μόνο τότε τους επετράπη να φύγουν από την μπυραρία. Την ίδια ώρα, στο στρατόπεδο των εξεγερθέντων προσχώρησε ο στρατηγός Λούντεντορφ, ήρωας του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, που έδωσε κύρος στους σχεδόν αγνώστους πρωταγωνιστές του πραξικοπήματος. Αμέσως μετά, ο Χίτλερ εγκατέλειψε την μπυραρία για να επιβλέψει την εξέλιξη της επιχείρησης. Ήταν ένα στρατηγικό λάθος του, καθώς στις 10:30 το βράδυ ο Λούντεντορφ απελευθέρωσε τον Καρ και τους συνεργάτες του.

Εν τω μεταξύ, τα νέα στην μπυραρία «Μπιργκερμπροϊκέλερ» έγιναν γνωστά στις αρχές. Τα ηνία της καταστολής ανέλαβε ο αναπληρωτής πρωθυπουργός της Βαυαρίας Φραντς Ματ, συντηρητικός και πιστός καθολικός, ο μόνος υψηλόβαθμος αξιωματούχος της Βαυαρίας που δεν παρευρισκόταν στην μπυραρία «Μπιργκερμπροϊκέλερ». Πιστές στον Ματ παρέμειναν οι δυνάμεις της αστυνομίας και του στρατού του Μονάχου, παρότι οι επικεφαλής τους είχαν ταχθεί υπέρ των πραξικοπηματιών.

Η κατάσταση παρέμεινε συγκεχυμένη όλο το βράδυ. Οι πραξικοπηματίες προσπάθησαν να καταλάβουν κυβερνητικά κτίρια και να εξοπλιστούν. Γύρω στις 3 το πρωί της 9ης Νοεμβρίου αναφέρθηκαν τα δύο πρώτα θύματα από πλευράς των εξεγερθέντων, όταν προσπάθησαν να επιτεθούν σε στρατώνα στο Μόναχο. Άλλα μέλη των παραστρατιωτικών ομάδων του Χίτλερ επιτέθηκαν και λεηλάτησαν σπίτια Εβραίων, σ' ένα πρελούδιο αυτών που θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια.

Οι κατηγορούμενοι για το πραξικόπημα

Το πρωί της 9ης Νοεμβρίου η ζυγαριά άρχισε να γέρνει προς το μέρος των κυβερνητικών δυνάμεων. Ο Καρ ανακοίνωσε ότι η υποστήριξή του προς τους πραξικοπηματίες υπήρξε προϊόν βίας και ζήτησε τη νομιμοφροσύνη του κρατικού μηχανισμού. Ο Χίτλερ έβλεπε τα σχέδιά του να αποτυγχάνουν και έπεσε σε απόγνωση.

Σε μια κίνηση απελπισίας, ο Λούνεντορφ ρίχνει την ιδέα να καταλάβουν το Υπουργείο Αμύνης. 2000 άνδρες υπό τον Χίτλερ αναλαμβάνουν την επίθεση, αλλά αντιμετωπίζουν σθεναρή αντίσταση από τους υπερασπιστές του. Από την ανταλλαγή των πυροβολισμών χάνουν τη ζωή τους 14 πραξικοπηματίες και 4 στρατιώτες. Ο Χίτλερ και ο ο Γκέριγκ τραυματίζονται ελαφρά και προσπαθούν να διαφύγουν. Το πραξικόπημα έχει αποτύχει.

Το μεγαλύτερο λάθος του Χίτλερ ήταν ότι δεν διέταξε τις δυνάμεις του να καταλάβουν τον ραδιοφωνικό σταθμό του Μονάχου και την Τηλεγραφική Υπηρεσία. Αυτό είχε ως επακόλουθο η κεντρική κυβέρνηση του Βερολίνου να είναι ενήμερη των εξελίξεων και να δώσει τις κατάλληλες διαταγές για τη συντριβή του πραξικοπήματος.

Στις 12 Νοεμβρίου 1923 ο Αδόλφος Χίτλερ συνελήφθη και κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία. Πολλοί από τους συνεργάτες του διέφυγαν στην Αυστρία, ενώ ανεστάλη η κυκλοφορία της εφημερίδας του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος «Λαϊκός Παρατηρητής».

Η δίκη των υπαιτίων για το Πραξικόπημα της Μπυραρίας έγινε στις 26 Φεβρουαρίου 1924. Ο Χίτλερ και ο Ες έπεσαν στα μαλακά και καταδικάσθηκαν σε φυλάκιση 5 ετών έκαστος. Εξέτισαν μόλις οκτώ μήνες από την ποινή τους. Ο Χίτλερ πρόλαβε στο διάστημα αυτό να γράψει με τη βοήθεια του Ες το ιδεολογικό μανιφέστο του Ναζισμού «Ο Αγών μου» («Mein Kampf»).

Το αποτυχημένο Πραξικόπημα της Μπυραρίας άλλαξε την άποψη του Χίτλερ για τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας. Από εδώ και στο εξής θα προσπαθήσει να κερδίσει τις καρδιές των Γερμανών και να πετύχει τους στόχους του δια της νομίμου οδού.


           
Πηγή