Άγιος Ιάκωβος του Αλφαίου, ο Απόστολος

Τὸν σταυρὸν Ἰάκωβος αἴρων ἠδέως,
Ὡς ἔστι Σῶτερ ἄξιός σου δεικνύει.
Ἀμφ' ἐνάτην Ἰάκωβος ἑνὶ Σταυρῷ τετάνυστο.

Ο Άγιος Ιάκωβος του Αλφαίου ήταν ένας από τους δώδεκα μαθητές του Κυρίου, αδελφός του Ματθαίου του ευαγγελιστή και γιος του Αλφαίου. Ο Ιάκωβος, αφού αγωνίστηκε για την αλήθεια του Χριστού στην Ιερουσαλήμ, έπειτα πήγε και σε άλλες χώρες για να κηρύξει το Ευαγγέλιο. Εκεί, κατέστρεφε τους βωμούς των ειδώλων και με τη χάρη του Θεού γιάτρευε αρρώστιες και εξεδίωκε τα ακάθαρτα πνεύματα. Γι' αυτό και οι ειδωλολάτρες τον ονόμαζαν θείο σπέρμα. Ο ιδρώτας, οι μόχθοι και οι κίνδυνοι που υπέστη για τη διάδοση του Ευαγγελίου, ήταν πολλοί. Ο θάνατος πολλές φορές τον πλησίασε, αλλά στη σκέψη του Ιακώβου κυριαρχούσαν ενθαρρυντικά τα λόγια του Κυρίου, «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι» (Μάρκου, η' 34). Εκείνος που θέλει να με ακολουθεί σαν γνήσιος μαθητής μου, λέει ο Κύριος, ας απαρνηθεί το διεφθαρμένο από την αμαρτία εαυτό του, και ας πάρει την απόφαση να υποστεί για μένα όχι μόνο θλίψη και δοκιμασία, αλλά ακόμα και θάνατο σταυρικό. Και τότε ας με ακολουθεί, μιμούμενος το παράδειγμα μου. Έτσι και ο Ιάκωβος, μιμούμενος το Διδάσκαλο του, υπέστη σταυρικό θάνατο.

Λειτουργικά κείμενα

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος, γλωσσοπυρσεύτω πνοή, ὡς θεῖος ἀπόστολος, ὑποδεχθεῖς τὴ ψυχή, Ἰάκωβε ἔνδοξε, ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, ὡς ἀστὴρ ἑωσφόρος, ἔλυσας τῶν εἰδώλων, τὴν πολύθεον νύκτα. Καὶ νῦν ἀπαύστως δυσώπει, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.

Έτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’.
Ἀπόστολε Ἅγιε Ἰάκωβε, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. β’. Τὴν ἐν πρεσβείαις.
Ὡς ἑωσφόρον ἐκλάμποντα πᾶσαν κτίσιν, τὸν τοῦ Χριστοῦ αὐτόπτην τε καὶ θεηγόρον, ὕμνοις Ἰάκωβον εὐφημήσωμεν, γεραίροντες τὴν τούτου πανήγυριν σήμερον· πρεσβεύει γὰρ ἀεὶ ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Έτερον Κοντάκιον
Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθείς.
Ὁ τῶν ἐθνῶν σαγηνευτὴς ὑπερθαύμαστος, καὶ Μαθητῶν ἀναδειχθεὶς τιμιώτατος, τῶν Ἀποστόλων σύσκηνος Ἰάκωβος, κόσμῳ τῶν ἰάσεων διανέμει τὸν πλοῦτον, λύει περιστάσεων, τοὺς αὐτὸν εὐφημοῦντας, διὸ συμφώνως κράζωμεν αὐτῷ: σῶζε τοὺς πάντας, εὐχαῖς σου Ἀπόστολε.

Ὁ Οἶκος
Τὸν οὐρανόθεν τοῦ Λόγου μυηθέντα τὴν γνῶσιν, καὶ τρανῶς τοῖς ἐν γῇ τὸ Εὐαγγέλιον κηρύξαντα, Ἰάκωβον τὸν μέγαν προηρημένος, τοῦ Ἀλφαίου τὸν γόνον, ἀνευφημῆσαι, σὲ δυσωπῶ καταπέμψαι μοι χάριν, Χριστὲ Ἰησοῦ, ὁ πλήσας Πνεύματος θείου τὸν σοφὸν Μαθητήν σου, καὶ κήρυκα τοῦτον πᾶσι τοῖς πέρασι δωρησάμενος, καὶ πρέσβυν πρὸς σὲ εὐπρόσδεκτον· πρεσβεύει γὰρ ἀεὶ ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Κάθισμα
Ἦχος πλ.δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Τὴν σοφίαν τὴν ὄντως παιδαγωγόν, ἐσχηκὼς σε μυοῦσαν τὰ ὑπὲρ νοῦν, σοφίαν ἐμώρανας, τῶν Ἑλλήνων θεόπνευστε, καὶ ἐθνῶν ἐγένου, φωστὴρ καὶ διδάσκαλος, εὐσεβείας λόγοις, ῥυθμίζων τοὺς ἄφρονας· ὅθεν οἱ ῥυσθέντες, διὰ σοῦ τῆς ἀπάτης, ἀξίως ὑμνοῦμέν σε, καὶ πιστῶς μακαρίζομεν. Θεηγόρε Ἰάκωβε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Οπτικοακουστικό Υλικό

Ακούστε το απολυτίκιο!

                        Πηγή

«Η πολιορκία της Κορίνθου»: Η όπερα του Ροσίνι για την ενίσχυση της Ελληνικής Επανάστασης

 Ο διάσημος ιταλός μουσουργός κατάφερε να συγκινήσει τους Παριζιάνους και να συγκεντρώσει ένα σημαντικό ποσό για την ενίσχυση του Ελληνικού Αγώνα.

Σκηνογραφία για την όπερα «Η Πολιορκία της Κορίνθου» του Τζοακίνο Ροσίνι, Παρίσι 1826.

Στον απόηχο της ηρωικής Εξόδου του Μεσολογγίου κι ενώ το φιλελληνικό κλίμα στην Ευρώπη είχε φουντώσει, ο διάσημος ιταλός μουσουργός Τζοακίνο Ροσίνι ανέλαβε να διευθύνει μία συναυλία στο Παρίσι για την ενίσχυση του Ελληνικού Αγώνα, ανταποκρινόμενος στην έκκληση του Φιλελληνικού Κομιτάτου.

Η συναυλία δόθηκε στις 28 Απριλίου 1826 στο θέατρο «Βοξόλ ντε Παρί». Τα εισιτήρια κόστιζαν 20 φράγκα κι έγιναν ανάρπαστα έως και σε πενταπλάσια τιμή, ενδεικτικό του ενδιαφέροντος του παρισινού κοινού για την ελληνική υπόθεση. Ανάμεσα στους παρισταμένους ήταν οι γιοι των ναυμάχων Κωνσταντίνου Κανάρη και Ανδρέα Μιαούλη, που εκείνη την περίοδο σπούδαζαν στη γαλλική πρωτεύουσα με έξοδα του φιλελληνικού κομιτάτου. Η συναυλία επαναλήφθηκε στις 9 Μαΐου και το συνολικό ποσό που συγκεντρώθηκε έφτασε τα 30.000 γαλλικά φράγκα.

Η επιτυχία της συναυλίας ώθησε τον Ροσίνι, που είχε εγκατασταθεί στο Παρίσι το 1824, να συνθέσει μια νέα όπερα, την οποία οι μουσικόφιλοι παριζιάνοι περίμεναν με ανυπομονησία. Αλλά πολυάσχολος καθώς ήταν αποφάσισε να διασκευάσει μία παλαιότερή του, τον «Μωάμεθ Β’» («Maometto II»), που είχε πρωτοπαρουσιάσει στις 3 Δεκεμβρίου 1820 στο θέατρο «Σαν Κάρλο» της Νάπολι. Η υπόθεσή της εκτυλισσόταν το 1470 κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της ενετοκρατούμενης Εύβοιας από τον Μωάμεθ τον Πορθητή.

Στο νέο του έργο με τίτλο «Η Πολιορκία της Κορίνθου», η δράση μεταφέρεται το 1459, έξι χρόνια μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, όταν ο Μωάμεθ πολιορκεί την Κόρινθο. Η κόρη του τοπικού άρχοντα Παμίρα είναι κρυφά ερωτευμένη μαζί του και αρνείται τον Νεοκλή, τον υποψήφιο σύζυγο που της παρουσιάζει ο πατέρας της Κλεομένης. Η Παμίρα ταλαντεύεται ανάμεσα στην αγάπη της για την πατρίδα και στον έρωτά της για τον ισχυρό τούρκο σουλτάνο και, τέλος, πεθαίνει με τις άλλες Κορίνθιες στη διάρκεια της πολιορκίας.

Το λιμπρέτο έγραψαν ο Λουίτζι Μπαλόκι και Αλεξάντρ Σουμέ. Ήταν η πρώτη όπερα του Ροσίνι με γαλλικό λιμπρέτο και μία από τις τελευταίες της ένδοξης καριέρας του. Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 9 Οκτωβρίου 1826 στην Όπερα των Παρισίων με τον γαλλικό τίτλο «Le siège de Corinthe», ενώ απαντάται και με το ιταλικό τίτλο «L' assedio di Corinto».

Το έργο δεν είναι από τα κορυφαία του ιταλού μουσουργού, ήταν όμως το κατάλληλο για να κεντρίσει το ενδιαφέρον των Παριζιάνων που ήταν ενήμεροι για τον Αγώνα των Ελλήνων για την ελευθερία τους. Οι δύο λιμπρετίστες χρησιμοποίησαν αλληγορικά στοιχεία για να κάνουν σαφείς αναφορές στην παρατεταμένη πολιορκία και την τελική Έξοδο του Μεσολογγίου, ενώ προσπάθησαν να συσχετίσουν την Ελληνική Επανάσταση με τη δόξα της αρχαίας Ελλάδας, δίνοντας στους κύριους χαρακτήρες τους αρχαιοελληνικά ονόματα.

Ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε λίγες μέρες μετά την πρεμιέρα ισχυριζόταν ότι το αρχικό σχέδιο των συντελεστών του έργου ήταν η εναρκτήρια παράσταση να πραγματοποιηθεί έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης, ωστόσο, παρενέβη ο ίδιος ο Μέτερνιχ για να διασφαλίζει ότι αυτό δεν θα συνέβαινε. Ο Αυστριακός Καγκελάριος και ηγετική μορφή της Ιεράς Συμμαχίας ανησυχούσε για την αντίδραση των Οθωμανών σ’ αυτή την πρόκληση, δεδομένου ότι η ανακατάληψη της πόλης από τους χριστιανούς ήταν ένα θέμα που συζητιόταν έντονα εκείνη την εποχή.

Το έργο σημείωσε αρχικά μεγάλη επιτυχία, αλλά με τα χρόνια ξεχάστηκε και σήμερα σπανίως ανεβαίνει. Στην Ελλάδα πρωτοανέβηκε τον Ιανουάριο του 1993 από την Εθνική Λυρική Σκηνή και παρουσιάστηκε στον φυσικό του χώρο στην Κόρινθο, τον Ιούνιο του 2002, στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας.

                      Πηγή

Νέαρχος

 Αξιωματούχος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το όνομα του επανήλθε στην επικαιρότητα το καλοκαίρι του 2014, κατά την διάρκεια των ανασκαφών της Αμφίπολη.

Αξιωματούχος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και από του 326 π.Χ. ναύαρχος του στόλου του. Το όνομά του επανήλθε στην επικαιρότητα το καλοκαίρι του 2014, κατά τη διάρκεια των ανασκαφών της Αμφίπολης. Εκφράστηκε η άποψη ότι το ταφικό μνημείο, που ανέσκαπτε τότε η αρχαιολόγος Αικατερίνη Περιστέρη στο λόφο Καστά, ανήκε στο Νέαρχο.

Ο Νέαρχος, γιος του Ανδροτίμου, γεννήθηκε γύρω στο 360 π.Χ. και καταγόταν από την Κρήτη. Μεγάλωσε στην Αμφίπολη, όπου είχε μεταναστεύσει η οικογένειά του κι έγινε ένας από τις πιο στενούς φίλους του νεαρού Αλέξανδρου.

Ο Φίλιππος Β' τον εξόρισε, επειδή εναντιώθηκε στο γάμο του με τη νεαρή Κλεοπάτρα, όπως και άλλους φίλους του Αλέξανδρου, που πήραν το μέρος του στη διένεξη με τον πατέρα του. Όταν ο Αλέξανδρος ανέλαβε την εξουσία, μετά τη δολοφονία του Φίλιππου, επανέφερε τον φίλο του Νέαρχο στην Αμφίπολη.

Ο Νέαρχος ακολούθησε τον Μέγα Αλέξανδρο στην εκστρατεία του στην Ασία και αρχικά διορίστηκε σατράπης της Λυκίας. Στη συνέχεια ανέλαβε την αρχηγία του στόλου, που ναυπήγησε ο Αλέξανδρος, μετά τη νίκη του επί του Ινδού βασιλιά Πώρου (326 π.Χ).

Με διαταγή του Αλέξανδρου, ο Νέαρχος πραγματοποίησε ένα μοναδικό άθλο για την εποχή εκείνη. Πραγματοποίησε τον πλου από τον Υδάσπη ποταμό στη δυτική Ινδία ως τον Περσικό Κόλπο, ακολουθώντας κατ’ αντίθετη διεύθυνση τον ρου του Ευφράτη ποταμού, αφού διήνυσε συνολικά 400 ναυτικά μίλια σε 130 ημέρες.

Απ’ εκεί συνέχισε το ταξίδι του αναπλέοντας τον Πασιτίγρητα ποταμό κι έφθασε θριαμβευτής στα Σούσα τον Φεβρουάριο του 324 π.Χ, όπου τιμήθηκε από τον Αλέξανδρο με χρυσό στεφάνι και τέλεσε τους γάμους του με την κόρη του ρόδιου μισθοφόρου Μέντορα και της περσίδας πριγκίπισσας Βαρσίνης.

Το ταξίδι του περιέγραψε σ’ ένα λεπτομερές χρονικό με τον τίτλο «Παράπλους», που αποτέλεσε οδηγό για την «Ινδική» του Αρριανού και έργα του Στράβωνα. Στο έργο του αυτό ο Νέαρχος αναφέρει όλα όσα συνάντησε στο περιπετειώδες αυτό ταξίδι, παραπλέοντας άγνωστες ακτές ανάμεσα σε αφιλόξενες θάλασσες και παλεύοντας με θαλάσσια κήτη.

Ο θάνατος του Αλέξανδρου (323 π.Χ.) ματαίωσε το μεγαλεπήβολο σχέδιό του για τον εποικισμό της Μεσογείου που θα αναλάμβανε να υλοποιήσει ο Νέαρχος. Στη διαμάχη των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο Νέαρχος συντάχθηκε με τον Αντίγονο Α' και τον βοήθησε να στεριώσει την εξουσία του στη Μικρά Ασία. Αργότερα, τον βρίσκουμε να δίνει συμβουλές στον νεαρό γιο του Δημήτριο, γνωστό με την επωνυμία Πολιορκητής.

Ο Νέαρχος πέθανε γύρω στο 312 π.Χ.

             Πηγή