Η τουρκική απόβαση στη Μύκονο

 11 Οκτωβρίου 1822: Αλγερινοί πειρατές και τουρκικά στρατεύματα επιχειρούν απόβαση στη Μύκονο. Οι γενναίοι Μυκονιάτες, με επικεφαλής τη Μαντώ Μαυρογένους, αποκρούουν την επίθεση και τους ρίχνουν στη θάλασσα.

Μαντώ Μαυρογένους

Τo 1822, δεύτερο έτος της Εθνικής Επανάστασης, ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος κυριαρχούσε στο Αιγαίο, παρά τις μεμονωμένες επιτυχίες των ελλήνων μπουρλοτιέρηδων. Ο ελληνικός στόλος, αντί να κυνηγήσει τους Τούρκους στο Αιγαίο και να στήσει ενέδρες με τα πυρπολικά του, επανήλθε στις βάσεις του, επειδή δεν υπήρχαν χρήματα για μισθοδοσία και ζωοτροφές, όπως μαρτυρούν οι επιστολές του Μιαούλη και των υδραίων προκρίτων προς την Προσωρινή Διοίκηση (Κυβέρνηση) της Ελλάδος.

Ο τουρκικός στόλος, από την πλευρά του, μετά τις αποτυχίες σε Σπέτσες και Ναύπλιο, έπλευσε προς την Κρήτη και αγκυροβόλησε στη Σούδα. Απ' εκεί αναχώρησε την 8η Οκτωβρίου 1822 με προορισμό την Κωνσταντινούπολη, όπου θα ξεχειμώνιαζε. Την 11η Οκτωβρίου, ημέρα Τρίτη, μοίρα του τουρκικού στόλου εμφανίστηκε μεταξύ Νάξου και Μυκόνου και ορισμένα σκάφη της πλησίασαν περισσότερο τις ακτές της Μυκόνου.

Οι κάτοικοι του νησιού ανησύχησαν. Η ανησυχία τους μεγάλωσε όταν δια τηλεσκοπίου ένας καπετάνιος είδε την αλγερινή σημαία επ' αυτών. Οι Μυκονιάτες, όπως και οι άλλοι Κυκλαδίτες, είχαν σκληρή πείρα από τις επιδρομές των αλγερίνων πειρατών και δραματικές αναμνήσεις από το παρελθόν. Οι Μυκονιάτες δεν ήσαν άκαπνοι. Κάθε άλλο. Είχαν πολεμήσει τους Τούρκους, τόσο στη θάλασσα, όσο και στη στεριά. Έτσι, δεν θα άφηναν την πατρίδα τους να πατηθεί από τους απίστους άνευ αντιστάσεως.

Αμέσως, σήμανε συναγερμός δια κωδωνοκρουσιών και όλοι οι κάτοικοι συγκεντρώθηκαν στο λιμάνι του νησιού. Μετ' ολίγον, τα εχθρικά πλοία άρχισαν να ρίχνουν λέμβους στη θάλασσα και 100 αλγερίνοι αποβιβάστηκαν στη Μύκονο. Είχαν έλθει για διαρπαγή ζωοτροφών ή προς τιμωρία των Μυκονιατών, κατ' εντολή των Τούρκων. Οι αμυνόμενοι, που γρήγορα πέρασαν στην αντεπίθεση, ήταν οπλισμένοι με τρομπόνια (βραχύκαννα πλατύστομα όπλα) και χατζάρια. Επικεφαλής τους ήταν η κοσμοπολίτισσα Μαντώ Μαυρογένους, με καταγωγή από ευγενή οικογένεια του νησιού, αν και από πολλούς ιστορικούς αμφισβητείται η παρουσία της στη μάχη.

Οι γενναίοι Μυκονιάτες όρμησαν αμέσως κατά των Αλγερινών και τους απώθησαν σχετικά εύκολα προς τις λέμβους τους. 17 άφησαν την τελευταία τους πνοή στο χώμα του νησιού και πολλοί τραυματίστηκαν. Τα τουρκικά πλοία άρχισαν να κανονιοβολούν το λιμάνι χωρίς επιτυχία. Ο Καπουδάν Πασάς έκρινε ότι δεν άξιζε τον κόπο να χάσει καιρό για να επιχειρήσει νέα απόβαση στο νησί και να τιμωρήσει τους Μυκονιάτες. Αφού κράτησε τα πλοία του μέχρι τις 14 Οκτωβρίου στην περιοχή μεταξύ Νάξου και Μυκόνου, έδωσε το σήμα απόπλου του στόλου προς βορρά.

Πηγή

«Απόλλων 7»: Το πρώτο βήμα για την κατάκτηση της Σελήνης από τους Αμερικανούς

 Η 11η Οκτωβρίου 1968 είναι μία σημαδιακή μέρα για τη NASA, καθώς ξεκίνησε η πρώτη επανδρωμένη πτήση του διαστημικού προγράμματος «Απόλλων».

Το πλήρωμα του «Απόλλων 7», Γουόλτερ Σίρα, Ντον Άιζελ και Γουόλτερ Κάνιγχαμ

Η 11η Οκτωβρίου 1968 είναι μια σημαδιακή μέρα για τη NASA και την εν γένει διαστημική ιστορία, καθώς ξεκίνησε η πρώτη επανδρωμένη πτήση του διαστημικού προγράμματος «Απόλλων», που είχε ως τελικό προορισμό τη Σελήνη.

Στις αρχές της δεκαετίας του '60, η Σοβιετική Ένωση είχε σαφές προβάδισμα έναντι των ΗΠΑ στην κούρσα του διαστήματος. Ήταν περίοδος της κορύφωσης του Ψυχρού Πολέμου και οι ΗΠΑ δεν θέλησαν να αφήσουν αναπάντητη την πρόκληση των Σοβιετικών. Στις 25 Μαΐου 1961, ο αμερικανός πρόεδρος Τζον Κένεντι σε ομιλία του έβαλε ως στόχο έως το τέλος της δεκαετίας οι Αμερικανοί να έχουν πατήσει το πόδι τους στη Σελήνη.

Σχεδόν αμέσως η Εθνική Υπηρεσία Αεροναυτικής και Διαστήματος (NASA) άρχισε να υλοποιεί την εξαγγελία του αμερικανού προέδρου. Το πρόγραμμα για την κατάκτηση της Σελήνης έλαβε την ονομασία «Απόλλων» («Apollo»), με «νονό» τον αεροναυπηγό Άμπε Σιλβερστάιν, που έδωσε το όνομα του αρχαίου έλληνα θεού του φωτός, της μουσικής και του Ήλιου.

Η πρώτη επανδρωμένη πτήση καθυστέρησε κατά ένα έτος, εξαιτίας ενός τραγικού δυστυχήματος, μιας πυρκαϊάς που ξέσπασε στο διαστημόπλοιο «Απόλλων 1», κατά τη διάρκεια μιας δοκιμαστικής πτήσης στις 27 Ιανουαρίου 1967, με αποτέλεσμα να βρουν τον θάνατο οι αστροναύτες Γκας Γκρίσομ, Ρότζερ Τσάφι και Εντ Γουάιτ. Η τραγωδία του «Απόλλων 1» φρέναρε για λίγο το πρόγραμμα, όχι όμως και τις φιλοδοξίες της NASA.

Έπειτα από μία σειρά δοκιμών και μη επανδρωμένων πτήσεων (Απόλλων 2-6) ήρθε η ώρα της πρώτης επανδρωμένη πτήσης. Ήταν η μεγάλη ευκαιρία για τη NASA να ανακτήσει την εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης και ν’ ανακτήσει την πρωτοκαθεδρία από τους Σοβιετικούς. Στόχος της αποστολής ήταν να δοκιμαστούν σε πραγματικές συνθήκες όλα τα συστήματα του διαστημοπλοίου σε τροχιά γύρω από τη Γη, για μία μελλοντική αποστολή στη Σελήνη.

Η απογείωση του «Απόλλων 7»

Στις 11 Οκτωβρίου 1968, το «Απόλλων 7» εκτοξεύτηκε από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ της Φλώριδας με κυβερνήτη τον πλοίαρχο Γουόλτερ Σίρα (1923-2007), πιλότο του διαστημοπλοίου τον σμήναρχο Ντον Άιζελ (1930-1987) και πιλότο της σεληνακάτου τον φυσικό και έφεδρο αεροπόρο Γουόλτερ Κάνιγχαμ (γ. 1932), έναν από τους λίγους μη στρατιωτικούς αστροναύτες στην ιστορία της NASA. Ο πύραυλος «Κρόνος ΙΒ» («Saturn IB») συμπεριφέρθηκε άψογα, πραγματοποιώντας μία τέλεια εκτόξευση του διαστημοπλοίου, προς ανακούφιση όλων.

Στις 10 ημέρες, 20 ώρες, 9 λεπτά και 3 δευτερόλεπτα, που διάρκεσε η αποστολή, το διαστημόπλοιο πραγματοποίησε 163 περιφορές γύρω από τη Γη, δοκιμάζοντας επιτυχώς όλα τα συστήματα του για μία μελλοντική αποστολή στη Σελήνη. Στις 14 Οκτωβρίου, για πρώτη φορά ένα αμερικανικό διαστημόπλοιο μετέδωσε ζωντανά τηλεοπτικές εικόνες από το διάστημα.

Η αποστολή ολοκληρώθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1968 με την προσθαλάσσωση της διαστημικής κάψουλας στον Ατλαντικό Ωκεανό, 370 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά των Βερμούδων Νήσων. Τα σωστικά συνεργεία τη βρήκαν 2 χιλιόμετρα μακριά από το προγραμματισμένο σημείο προσθαλάσσωσης, γεγονός που θεωρήθηκε εντυπωσιακά ακριβές για τέτοια δοκιμαστική πτήση. Το πρώτο βήμα για την κατάκτηση της Σελήνης από τους Αμερικανούς είχε γίνει.

Κατά τη διάρκεια της πτήσης σημειώθηκαν πολλές αντεγκλήσεις μεταξύ του πληρώματος και του κέντρου ελέγχου, όταν ο κυβερνήτης Σίρα – έμπειρος πιλότος και αστροναύτης ο ίδιος - προσπάθησε να αυτενεργήσει σε κάποιες περιπτώσεις, μη υπακούοντας στις διαταγές των ανωτέρων του. Κάποιος από το κέντρο ελέγχου τον προειδοποίησε: «Παίζεις το κεφάλι σου. Ελπίζω να μη το σπάσεις!». Η προειδοποίηση έγινε πράξη και ο Σίρα, όπως και οι άλλοι δύο αστροναύτες του «Απόλλων 7», δεν ξαναπέταξαν ποτέ στο διάστημα.

Πηγή