Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2023

Ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Γεωργίου του Μεγαλομάρτυρα και Τροπαιοφόρου και Ανάμνηση εγκαινίων του Ναού του στη Λύδδα της Ιόππης


Ναοῦ τὰ ἐγκαίνια, Μάρτυς καὶ θέσιν,
Τῶν λειψάνων σου νῦν γεραίρει ἡ κτίσις.


Λειτουργικά κείμενα

Οπτικοακουστικό Υλικό

at Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μιχαήλ Γούδας

 Ανώτατος στρατιωτικός, πολιτικός και ιστορικός. Δικάσθηκε ως ένας από τους πρωταιτίους της Μικρασιατικής Καταστροφής και καταδικάσθηκε σε ισόβια δεσμά.


Ο Μιχαήλ Γούδας ήταν στρατιωτικός, πολιτικός και ιστορικός. Δικάσθηκε ως ένας από τους πρωταιτίους της Μικρασιατικής Καταστροφής («Δίκη των Έξι») και καταδικάσθηκε σε ισόβια δεσμά στις 15 Νοεμβρίου 1922.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1868 και ήταν γιος του ιατρού και συγγραφέα Αναστασίου Γούδα. Κατατάχθηκε στη Σχολή Δοκίμων, μόλις αυτή ιδρύθηκε το 1884, και αποφοίτησε ως σημαιοφόρος το 1888. Έλαβε μέρος στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897 ως αξιωματικός του ευδρόμου «Ναύαρχος Μιαούλης» και στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913) ως αντιπλοίαρχος, κυβερνήτης του πλοίου εφοδιασμού «Κανάρης». Αποστρατεύτηκε τη αιτήσει του με τον βαθμό του υποναυάρχου, στις 10 Μαρτίου 1915, προκειμένου να πολιτευθεί. Νωρίτερα είχε χρηματίσει νομάρχης Δράμας.

Στις εκλογές της 31ης Μαΐου 1915 εξελέγη βουλευτής Δράμας και στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920 πληρεξούσιος Δράμας στην Γ' Εθνική Συνέλευση (1920-1922). Διετέλεσε υπουργός Εσωτερικών (2 Μαρτίου – 3 Μαΐου 1922) στη κυβέρνηση του Δημητρίου Γούναρη, Εθνικής Οικονομίας (9 Μαΐου – 16 Ιουνίου 1922) και Ταχυδρομείων – Τηλεγράφων - Τηλεφώνων (20 Μαΐου – 28 Αυγούστου 1922) στην κυβέρνηση του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη.

Μετά την εκδήλωση της Επανάστασης του 1922 παραπέμφθηκε στο Επαναστατικό Έκτακτο Στρατοδικείο, που δίκασε τους πρωταιτίους της Μικρασιατικής Καταστροφής και καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά στις 15 Νοεμβρίου 1922. Αμνηστεύτηκε μετά την ανακήρυξη της Δημοκρατίας (1924) και πολιτεύθηκε εκ νέου στις εκλογές της 7ης Ιανουαρίου 1926, εκλεγείς βουλευτής Ιωαννίνων.

Ο Μιχαήλ Γούδας υπήρξε εξαίρετος ιστορικός ερευνητής, ιδιαίτερα σε θέματα ναυτικής ιστορίας και ναυτικής ορολογίας. Μεταξύ των πολλών έργων του συγκαταλέγονται η «Ιστορία του Ναυτικού 1912-1913», «Η φρεγάτα Ελλάς», «Το ναυτικόν των Αρχαίων», «Εγχειρίδιον του χειριστού» και η επιμέλεια των ναυτικών όρων του «Γαλλοελληνικού Λεξικού» του Λεωνίδα Παλάσκα. Εκτός των ναυτικών έργων, εξέδωσε τα βιβλία «Λεξικογραφικά Σημειώματα» και «Βυζαντινά έγγραφα της εν Άθω Μονής Βατοπεδίου».

Ο Μιχαήλ Γούδας πέθανε στο Παρίσι στις 3 Νοεμβρίου 1931, σε ηλικία 63 ετών. Ήταν νυμφευμένος με την Ελένη Ζώτου, θυγατέρα του υποναυάρχου Κοσμά Ζώτου, αλλά δεν απέκτησε παιδιά.


Πηγή
at Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σοφοκλής Βενιζέλος

 Πολιτικός, δευτερότοκος γιος του Ελευθερίου Βενιζέλου. Γεννήθηκε στα Χανιά στις 3 Νοεμβρίου 1894...


Δευτερότοκος γιος του Ελευθερίου Βενιζέλου, γεννήθηκε στα Χανιά στις 3 Νοεμβρίου 1894. Μετά την περάτωση των γυμνασιακών του σπουδών, το 1911, εισήχθη στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και εξήλθε με το βαθμό του ανθυπολοχαγού του Πυροβολικού. Παραιτηθείς του στρατεύματος, εξελέγη βουλευτής Χανίων στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920.

Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος αποχώρησε από την Ελλάδα, τον ακολούθησε στη Νίκαια της Γαλλίας. Μετά την επάνοδό του το 1922 επανήλθε στο στράτευμα και διορίσθηκε στρατιωτικός ακόλουθος στο Παρίσι, όπου παρέμεινε επί οκταετία, αποστρατευθείς με τον βαθμό του Συνταγματάρχη. Το 1936, μετά το θάνατο του Εθνάρχη, εξελέγη στη διοικούσα επιτροπή του Κόμματος των Φιλελευθέρων.

Στον πόλεμο του 1940 ζήτησε να καταταγεί, όμως, η αίτησή του δεν έγινε δεκτή. Στις 7 Μαΐου 1943 ανέλαβε το Υπουργείο Ναυτικού στην εξόριστη ελληνική κυβέρνηση του Εμμανουήλ Τσουδερού στην Αίγυπτο. Μετά την παραίτηση Τσουδερού ανέλαβε την πρωθυπουργία στις 10 Απριλίου 1944 κι αφού κατέστειλε εντός τριημέρου το κίνημα του Ναυτικού, παραιτήθηκε στις 26 Απριλίου του ιδίου χρόνου για να σχηματισθεί η κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, στην οποία παρέμεινε ως αντιπρόεδρος ως τον Αύγουστο του 1944.

Μετά την απελευθέρωση επανήλθε στην Ελλάδα και στις 30 Αυγούστου του 1945 ανακηρύχθηκε υπαρχηγός των Φιλελευθέρων, με αρχηγό τον Θεμιστοκλή Σοφούλη. Τον Φεβρουάριο του 1946 το Κόμμα των Φιλελευθέρων διασπάται και ο Σοφοκλής Βενιζέλος ηγείται του Κόμματος των Βενιζελικών Φιλελευθέρων, ενώ στις πρώτες μετακατοχικές εκλογές, ένα μήνα αργότερα, κατέβηκε ως υποψήφιος με τον κόμμα ΕΠΕ (Εθνική Πολιτική Ένωσις), μαζί με τους Γεώργιο Παπανδρέου και Παναγιώτη Κανελλόπουλο.

Οι Φιλελεύθεροι επανενώνονται ένα χρόνο αργότερα και ο Σοφοκλής Βενιζέλος γίνεται υπαρχηγός και από το Νοέμβριο του 1948 αρχηγός. Από τον Αύγουστο του 1950 ως τον Οκτώβριο του 1951 σχημάτισε τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις, σε συνεργασία με τον Γεώργιο Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός και Υπουργός Εξωτερικών.

Στην κυβέρνηση Πλαστήρα (1951 - 1952) μετείχε ως αντιπρόεδρος και αναπλήρωσε τον Πλαστήρα μετά την ασθένειά του (11 Μαρτίου 1952). Διαπραγματεύτηκε την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και αποδέχθηκε τη συμμετοχή της χώρας στον πόλεμο της Κορέας. Το 1954, μετά την εκλογική επικράτηση του στρατάρχη Παπάγου, αποσύρθηκε από την πολιτική, αλλά επανήλθε όταν ίδρυσε την Φιλελεύθερη Δημοκρατική Ένωση, διαφωνώντας με τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Στις εκλογές του 1956 το κόμματα του συγκέντρωσε 46 έδρες και ο ίδιος εκλέχτηκε βουλευτής Δωδεκανήσων. Το 1958 υπήρξε συνιδρυτής της Ενώσεως Κέντρου, αφού εξομάλυνε στις σχέσεις του με τον Γεώργιο Παπανδρέου. Μετά το 1961 διαφώνησε με τον Γεώργιο Παπανδρέου, φλέρταρε με την ΕΡΕ, αλλά γρήγορα εξομάλυνε τις σχέσεις του με τον «Γέρο της Δημοκρατίας».

Μετά την εκλογική νίκη της Ενώσεως Κέντρου γίνεται αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών. Δέκα μέρες πριν από τις εκλογές της 16ης Φεβρουαρίου 1964, κατά την οποία η Ένωση Κέντρου κέρδισε την απόλυτη πλειοψηφία, ο Σοφοκλής Βενιζέλος πέθανε από καρδιακή προσβολή πάνω στο επιβατικό πλοίο Ελλάς. Τάφηκε στο Ακρωτήρι, δίπλα στον πατέρα του.


Πηγή
at Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σπύρος Καλογήρου

 Ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, που ταυτίστηκε με το ρόλο του κακού στη μεγάλη οθόνη. Σήμα κατατεθέν του: η χαρακτηριστική, τρεμάμενη φωνή του και το άγριο παρουσιαστικό του.


Ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, που ταυτίστηκε με το ρόλο του κακού στη μεγάλη οθόνη. Σήμα κατατεθέν του: η χαρακτηριστική, τρεμάμενη φωνή του και το άγριο παρουσιαστικό του.

Βέρος Αθηναίος, ο Σπύρος Καλογήρου γεννήθηκε στην Κυψέλη στις 3 Νοεμβρίου του 1922. Στα εφηβικά του χρόνια άρχισε να εργάζεται ως φωτογράφος. Με το θέατρο ασχολούνταν ερασιτεχνικά, μέχρι που κάποιος σκηνοθέτης τον παρότρυνε να γραφτεί στη Δραματική Σχολή του Ελληνικού Ωδείου.

Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1955, με τον θίασο του Ν. Χατζίσκου στον «Ερωτόκριτο» και ακολούθησε ο «Άμλετ». Η θεατρική του σταδιοδρομία άρχισε ουσιαστικά να διαμορφώνεται με την ένταξή του στο «Θέατρο Τέχνης» του Καρόλου Κουν, το 1960, με το οποίο έπαιξε σε ιστορικές παραστάσεις (π.χ. «Όρνιθες», «Πέρσες») σε Ελλάδα και εξωτερικό. Συνεργάστηκε με τους θιάσους των Λαιμού, Ροντήρη, Μινωτή, Σολωμού, Κουν, Κατράκη, Μυράτ, Λαμπέτη, Κατερίνας κ.ά.

Στη δεκαετία του '80 άρχισε να συγκροτεί προσωπικούς θιάσους μαζί με τη σύζυγό του, Ευαγγελία Σαμιωτάκη, κι έκαναν πολλές περιοδείες. Έπαιξε σε περίπου διακόσια θεατρικά έργα και σε όλα τα είδη του θεάτρου, κλασικούς και σύγχρονους συγγραφείς, από θέατρο του παραλόγου (Ιονέσκο) μέχρι επιθεώρηση, αλλά και σε πολλά του ελληνικού δραματολογίου.

Στιγμιότυπο από την ταινία «Στεφανία»
Από τους τελευταίους, χαρακτηριστικούς ρόλους του στη σκηνή, στον οποίο υπήρξε απολαυστικός, ήταν αυτός του Λουκά στο «Λόγω Φάτσας» του Γιώργου Διαλεγμένου, που σκηνοθέτησε ο Αντώνης Αντύπας στο «Απλό Θέατρο» (1993-1995). Το καλοκαίρι του 1996 εμφανίστηκε με τον Θύμιο Καρακατσάνη στο «Καραγκιόζη-Ντριμ», ερμηνεύοντας τον Μπάρμπα-Γιώργο, ενώ το 1999 έπαιξε στο πλευρό της Μιμής Ντενίση στο «Εγώ η Λασκαρίνα».

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1955 στην ταινία του Ντίμη Δαδήρα «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας». Έκτοτε συμμετείχε σε περισσότερες από 60 ταινίες, μαζί με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού σινεμά. Εμφανίστηκε σε περίπου 55 ταινίες, ανάμεσά τους οι: «Η Αθήνα τη νύχτα», «Στεφανία», «Κοντσέρτο για πολυβόλα», «Η νεράιδα και το παλικάρι», «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά», «Η Μαρία της σιωπής», «Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο», «Στάκαμαν». Όμως, η ταινία που άφησε εποχή ήταν η «Λόλα», στην οποία ο Σπύρος Καλογήρου είχε πει την αξέχαστη φράση «Είναι πολλά τα λεφτά Άρη», προς τον τότε συμπρωταγωνιστή του Νίκο Κούρκουλο, για τα «μάτια» της Τζένης Καρέζη.

Το 1966, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, του απονεμήθηκε τιμητική διάκριση για την ερμηνεία του στη μικρού μήκους ταινία «Τζίμης ο Τίγρης» του Παντελή Βούλγαρη και οι κριτικοί κινηματογράφου τού απένειμαν το 1971 τον Αργυρό Απόλλωνα για τον ρόλο του στην ταινία «Κατάχρηση εξουσίας». Τιμήθηκε με τη Χρυσή Κεφαλή του «Θεάτρου Βαχτάγκοφ» της Μόσχας. Εμφανίστηκε και σε τηλεοπτικές σειρές («Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή»).

Παρά την κινηματογραφική εικόνα του κακού, με την οποία ταυτίστηκε, στην αληθινή ζωή του ο Σπύρος Καλογήρου υπήρξε ένας πολύ γλυκός και τρυφερός άνθρωπος. Συνοδοιπόρος του στη ζωή υπήρξε η Ευαγγελία Σαμιωτάκη, επίσης ηθοποιός, με την οποία παντρεύτηκε το 1952. Μαζί απέκτησαν ένα γιο και αποτέλεσαν ένα από τα πιο αγαπημένα και μακροβιότερα ζευγάρια της σοουμπίζ.

Πέθανε, σε ηλικία 87 ετών, στις 27 Ιουνίου 2009.

Κινηματογραφικές Ταινίες

  • Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας (1955)
  • Δολλάρια και όνειρα (1956)
  • Της τύχης τα γραμμένα (1957)
  • Λύγκος ο λεβέντης (1959)
  • Έγκλημα στο Κολωνάκι (1960)
  • Είμαι αθώος (1960)
  • Κασσιανή (1960)
  • Μανταλένα (1960)
  • Ο δολοφόνος αγαπούσε πολύ (1960)
  • Στην πόρτα της κολάσεως (1960)
  • Εξομολόγηση μιας μητέρας (1962)
  • Η Αθήνα τη νύχτα (1962)
  • Ψηλά τα χέρια Χίτλερ (1962)
  • Αμόκ (1963)
  • Η Κύπρος στις φλόγες (1964)
  • Λόλα (1964)
  • Οι αδίστακτοι (1965)
  • Οι εχθροί (1965)
  • 5.000 ψέμματα (1966)
  • Η Στεφανία (1966)
  • Κατηγορώ τους ανθρώπους (1966)
  • Τζίμης ο τίγρης (1966)
  • Άγρια πάθη (1967)
  • Κοντσέρτο για πολυβόλα (1967)
  • Οι σφαίρες δεν γυρίζουν πίσω (1967)
  • Πυρετός στην άσφαλτο (1967)
  • Τρούμπα '67 (1967)
  • Αγάπη και αίμα (1968)
  • Η λεωφόρος του μίσους (1968)
  • Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά (1969)
  • Η νεράιδα και το παληκάρι (1969)
  • Πανικός (1969)
  • Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα (1969)
  • Το ανθρωπάκι (1969)
  • Το...θύμα (1969)
  • Ένα αστείο κορίτσι (1970)
  • Ένας Γερμανός στα Καλάβρυτα (1970)
  • Εν ονόματι του νόμου (1970)
  • Η ζούγκλα των πόλεων (1970)
  • Ο Αστραπόγιαννος (1970)
  • Ορατότης μηδέν (1970)
  • Υπολοχαγός Νατάσσα (1970)
  • Έσχατη προδοσία (1971)
  • Η κόρη του ήλιου (1971)
  • Κατάχρησις εξουσίας (1971)
  • Ο επαναστάτης ποπολάρος (1971)
  • Ο κατεργάρης (1971)
  • Σ' αγαπώ (1971)
  • Αστερισμός της Παρθένου (1973)
  • Η Μαρία της σιωπής (1973)
  • Η δίκη των δικαστών (1974)
  • Ο κατάδικος (1975)
  • Η ηλικία της θάλασσας (1978)
  • Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο (1980)
  • Τα τσακάλια: Ένα κοινωνικό πρόβλημα (1981)
  • Το κόκκινο τρένο (1982)
  • Έλα να γυμνωθούμε ντάρλινγκ (1984)
  • Ο αγκαλίτσας: Ένα εξαγόμενο κορόιδο (1985)
  • Ψηλός λιγνός και ψεύταρος (1985)
  • Ο καβαλάρης των F.M. Stereo (1986)
  • Κλεφτρόνι και τζέντλεμαν (1987)
  • Ο πανταχού παρών (1989)
  • Ο πρωτάρης μπάτσος και η τροτέζα (1989)
  • Υπέρ επείγον (1989)
  • Ο καλύτερός μου φίλος (2001)
  • Στάκαμαν! (2001)
  • Lilly's story (2002)
  • Η Λίζα και όλοι οι άλλοι (2003)

Τηλεοπτικές Σειρές

  • 13ο ανακριτικό γραφείο (1971, ΕΙΡΤ)
  • Παράξενος ταξιδιώτης (1972, ΕΙΡΤ)
  • Δρόμος χωρίς γυρισμό (1973, ΥΕΝΕΔ)
  • Αληθινές ιστορίες (1974, ΕΙΡΤ)
  • Οι δίκαιοι (1974, ΥΕΝΕΔ)
  • Βασίλισσα Αμαλία (1975, ΕΙΡΤ)
  • Το ταξίδι (1976, ΥΕΝΕΔ)
  • Η θεατρίνα (1977, ΕΡΤ)
  • Χαμογελάστε παρακαλώ (1983, ΕΡΤ)
  • Ο θείος μας ο Μίμης (1984, ΕΡΤ2)
  • Παραμύθια πίσω από τα κάγκελα: Μούβι σταρ (1984, ΕΡΤ2)
  • Παραμύθια πίσω από τα κάγκελα: Το ρομάντζο του σουλήνα (1984, ΕΡΤ2)
  • Το κανάλι των παρανόμων (1989, ΕΤ2)
  • Ο πρωτότοκος (1990, ΕΤ2)
  • Η αγάπη που δε γνώρισε σύνορα (1991, Mega)
  • Και εύθυμη και χήρα (1991, ΑΝΤ1)
  • Ο φόβος (1991, ΕΤ2)
  • Η Ελίζα και... οι άλλοι (1992, Mega)
  • Μπαμπάδες, γιοί και πειρασμοί (1992, ΕΤ2)
  • Το μινόρε μιας καρδιάς (1992, ΕΤ2)
  • Η Καλή ... πεθερά (1993, ΑΝΤ1)
  • Της Ελλάδος τα παιδιά (1993, ΑΝΤ1)
  • Το δις εξαμαρτείν (1993, Mega)
  • Η γενιά των 40 (1994, Star)
  • Ο Πέτρος και τα κορίτσια του (1994, Mega)
  • Χαμένη άνοιξη (1995, ΕΤ1)
  • Εκείνες κι εγώ (1996, ΑΝΤ1)
  • Καλά ξεμπερδέματα (1996, ΑΝΤ1)
  • Καληνύχτα μαμά (1996, ΑΝΤ1)
  • Δυο ξένοι... (1997, Mega)
  • Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή (1997, ΑΝΤ1)
  • Αλίκη (2000, ΑΝΤ1)
  • Θα σε δω στο πλοίο (2000, Alpha)
  • Τα φιλαράκια (2002, ΑΝΤ1)
  • Η νταντά (2003,Mega)
  • Όλα στην Ταράτσα (2004, Alpha)

Βιντεοταινίες

  • Διακοπές και πειρασμοί (1986)
  • Ζωηρούλης και ερωτιάρης (1986)
  • Μαντάμ Ορτάνς (1986)
  • Ο γυφτοαριστοκράτης (1986)
  • Ο ζωηρούλης μου αγκαλίτσας (1986)
  • Ο παπαφαγάνας (1986)
  • Οικογένεια παντρευόμαστε (1986)
  • Ολέ και τους τα πήραμε (1986)
  • Της τύχης τα καμώματα (1986)
  • Τρελοί κομπιναδόροι απίθανα κορίτσια (1986)
  • Τσαρούχι από τον τόπο σου (1986)
  • Άγραφος νόμος (1987)
  • Αετονύχηδες και χαζοπούλια (1987)
  • Γόητες και θηλυκά (1987)
  • Ελλάς-Ελλήνων-Χωρικών (1987)
  • Επιχείρηση προίκα (1987)
  • Η γειτονιά των τρελών (1987)
  • Η γυναίκα μου ο τερματοφύλακας (1987)
  • Η στρίγγλα ήταν άγγελος (1987)
  • Η τραπεζίτισσα της Black Bank (1987)
  • Κλέβετε και προσεύχεστε (1987)
  • Μαρκησία του λιμανιού (1987)
  • Ο ξεμωραμένος (1987)
  • Παλικάρι στα θρανία (1987)
  • Σερ Αντρίκος και... (1987)
  • Τα ντερέκια (1987)
  • Το κορίτσι του μπάτσου (1987)
  • Όταν ξέσπασε η θύελλα (1987)
  • Άι λαβ-γιού Μήτσο (1988)
  • Ένα μωρό για τρεις (1988)
  • Ένας κορίτσαρος όλο μέλι (1988)
  • Έρωτας στα κύματα (1988)
  • Ανύπαντρος πατέρας (1988)
  • Βάρβαρος εραστής (1988)
  • Εγκέφαλος με βίδα... και βαλβίδα! (1988)
  • Η ντίβα και ο πρωτάρης (1988)
  • Καμάκια για κλάματα (1988)
  • Ληστές και ασφαλιστές (1988)
  • Ο κοντός με το παπάκι (1988)
  • Ο παπαλεβέντης (1988)
  • Πασοκομαζέματα Ανδρεοσκορπίσματα (1988)
  • Πόντιος και Σαλονικιός (1988)
  • Το διαμάντι του Διαμαντή (1988)
  • Τόλμη και αλητεία (1988)
  • Φωτιά στα μπατζάκια μου (1988)
  • Ένας τίμιος απατεώνας (1989)
  • Γκρηκ Αμέρικαν (1989)
  • Δίδυμες και Πόντιες (1989)
  • Η αγάπη που δε γνώρισε σύνορα (1989)
  • Η εκδίκηση του πατέρα (1989)
  • Η μάνα της φόνισσας (1989)
  • Λούφες θρανία και τρελλά σχολεία (1989)
  • Νανά ... η φευγάτη (1989)
  • Ο εθνικός μας έρωτας (1989)
  • Ο καπετάνιος και η χορεύτρια (1989)
  • Ο παραχαράκτης (1989)
  • Ο σκανταλιάρης (1989)
  • Ο στρατηγός και οι τρελλές αμαζόνες (1989)
  • Ο τελευταίος πειρασμός του Μήτσου (1989)
  • Ο χάχας (1989)
  • Ραντεβού με το θάνατο (1989)
  • Το μινόρε μιας καρδιάς: Ανάμεσα σε δυο γυναίκες (1989)
  • Το μινόρε μιας καρδιάς: Θύελλα παθών (1989)
  • Το μινόρε μιας καρδιάς: Πικρή ζωή (1989)
  • Το πιο τρελλό αστέρι (1989)
  • Φιλάκια και γκολάκια (1989)
  • Φιλιππινέζα σε τιμή ευκαιρίας (1989)
  • Γιορτινό παραμύθι (1990)
  • Η καρδιά του πατέρα (1990)
  • Ο εραστής (1990)
  • Ο Ταμτάκος ζει (1990)
  • Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη Νο2 (1990)
  • Πρόβα (1990)
  • Συζυγικά βραχυκυκλώματα (1990)

Πηγή
at Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ανδρέας Κάλβος

 Ο Ανδρέας Κάλβος είναι ένας από τους επιφανέστερους έλληνες ποιητές. Το ποιητικό του έργο συνοψίζεται στις «Ωδές» του, στις οποίες έψαλε τις αρετές και το έπος του ‘21.


Ο Ανδρέας Κάλβος είναι ένας από τους επιφανέστερους έλληνες ποιητές. Δημιουργός με ιδιαίτερο ύφος και συγκλονιστικός στις ποιητικές του εξάρσεις, έγινε γνωστός κι εκτιμήθηκε ως μείζων έλληνας ποιητής, αρκετά χρόνια μετά το θάνατό του, χάρις στον Κωστή Παλαμά. Το ποιητικό του έργο συνοψίζεται στις «Ωδές» του, στις οποίες έψαλε τις αρετές και το έπος του ‘21.

Ο Ανδρέας Κάλβος γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1792 στη Ζάκυνθο, από ντόπια πλούσια μητέρα, την Αδριανή Ρουκάνη και πατέρα Κερκυραίο, τον Ιωάννη Κάλβο, ανθυπολοχαγό του Ενετικού στρατού και αργότερα έμπορο. Μετά το χωρισμό των γονέων του, ακολούθησε τον πατέρα του στο Λιβόρνο της Ιταλίας, ο οποίος επιδόθηκε στο εμπόριο.

Όταν, όμως, έχασε τον πατέρα του (1812), σταμάτησε τις φιλολογικές σπουδές του κι εγκαταστάθηκε στη Φλωρεντία. Εκεί γνωρίστηκε και συνδέθηκε στενά μ’ έναν επίσης ξενιτεμένο Ζακυνθινό, τον σπουδαίο ελληνοϊταλό ποιητή Ούγο Φώσκολο, που τον προστάτεψε και τον βοήθησε να συνεχίσει τις σπουδές του σε μία πόλη ξακουστή για τα γράμματα και τις τέχνες της. Στην ιστορική πόλη της Τοσκάνης, ο Κάλβος εντρύφησε λογοτεχνία και ανακάλυψε την ποιητική του φλέβα.

Χρήστος Ρουσσέας, φανταστική προσωπογραφία του Ανδρέα Κάλβου. Μουσείο Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων.
Το 1826 κατεβαίνει στην επαναστατημένη Ελλάδα «για να προσφέρει ακόμη μια καρδιά στα όπλα των μουσουλμάνων», όπως έγραψε στον στρατηγό Λαφαγιέτ. Φτάνει στο Ναύπλιο, όπου όμως δεν θα εκτιμηθεί η αφιλόκερδη και αγνή πατριωτική προσφορά του.

Η επαφή του με την ελληνική πραγματικότητα, οι αντιζηλίες και τα πάθη των αγωνιστών τον πληγώνουν βαθιά και πικραμένος φεύγει για την Κέρκυρα τον Αύγουστο του 1826. Εκεί συνεχίζει τις παραδόσεις ιδιωτικών μαθημάτων, διορίζεται γυμνασιάρχης στο Ιόνιο Γυμνάσιο και αργότερα καθηγητής της φιλοσοφίας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Ο Ανδρέας Λασκαράτος και ο Γεράσιμος Μαρκοράς ευτύχησαν να είναι μαθητές του.

Τον Νοέμβριο του 1852 εγκαταλείπει οριστικά την Κέρκυρα για την Αγγλία. Στο Λονδίνο παντρεύεται τη Σαρλότ Γουάνταμς, με την οποία εγκαθίσταται στο Λάουθ του Λινκονσάιρ, όπου η σύζυγός του ίδρυσε ανώτερο παρθεναγωγείο στο οποίο δίδασκε και ο Κάλβος. Εκεί συνέχισε την ενασχόλησή του με τις θρησκευτικές μελέτες και τις μεταφράσεις έως τον θάνατό του στις 3 Νοεμβρίου 1869.

Ο τάφος του ήταν άγνωστος έως το 1937, οπότε βρέθηκαν τα οστά του στο νεκροταφείο της Αγίας Μαργαρίτας του Κέντιγκτον. Τον Μάρτιο του 1960 τα οστά του ποιητή και της δεύτερης γυναίκας του (που είχε πεθάνει το 1888), μεταφέρθηκαν πρώτα στην Αθήνα και τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου στη γενέτειρά του Ζάκυνθο, όπου από τις 17 Ιανουαρίου 1968 βρήκαν την αιώνια ανάπαυση στο μαυσωλείο του Μουσείου Σολωμού και επιφανών Ζακυνθίων.

Έτσι εκπληρώθηκε η τελευταία επιθυμία του ποιητή, όπως την είχε ζητήσει στην τελευταία στροφή (κγ’) της πρώτης Ωδής («Ο Φιλόπατρις»): «Ας μη μου δώση η μοίρα μου / εις ξένην γην τον τάφον· / είναι γλυκύς ο θάνατος / μόνον όταν κοιμώμεθα / εις την πατρίδα».

Το κυριότερο ποιητικό δημιούργημα του Κάλβου είναι οι «Ωδές», που αποτελούνται από 20 πολύστροφα ποιήματα. Τις πρώτες δέκα τις έγραψε στη Γενεύη το 1824 και τις άλλες δέκα μετά δύο χρόνια στο Παρίσι. Οι πρώτες είχαν τον γενικό τίτλο «Λύρα, Ωδαί» και οι άλλες τον τίτλο «Νέαι Ωδαί». Στο πρώτο βιβλίο υπογράφει ως Ανδρέας Κάλβος Ιωαννίδης ο Ζακύνθιος και στο δεύτερο ως Κάλβος ο Ζακύνθιος. Οι περισσότερες Ωδές είναι αφιερωμένες στην πατρίδα ή τιτλοφορούνται με τίτλους που εξυμνούν την πατρίδα και τους τόπους θυσίας των ηρωικών υπερασπιστών της.

Νεοπινδαρικός στο ύφος, μεγαλοπρεπής, με απίθανες εξάρσεις, ο Κάλβος δίνει στο στίχο του το βαθύ νόημα των μεγάλων οραματισμών. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί αποτελεί έναν ιδιότυπο συγκερασμό από αρχαϊκά στοιχεία, Κοραϊκούς τύπους, δημοτικές λέξεις και προσωπικά πλάσματα, συχνά αυθαίρετα. Οι στροφές των Ωδών του είναι πεντάστιχες και αποτελούνται από στίχους αναμοιοκατάληκτους, τέσσερις επτασύλλαβους και ένα πεντασύλλαβο.

Αν το έργο του έγινε ευρύτατα γνωστό κι εκτιμήθηκε όσο λίγα στην Ελλάδα, τούτο οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στον Κωστή Παλαμά, που σε μία ομιλία του, 20 χρόνια μετά το θάνατό του, διαδήλωσε τον απερίφραστο θαυμασμό του στην ποίηση του Κάλβου και ερμήνευσε στο ακροατήριό του γιατί ο Κάλβος ήταν ένας μεγάλος, ένας αρρενωπός ποιητής.


Πηγή
at Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)